رمان «آنگاه که نیکو بودیم» (There There) اثر تامی اورنج، نویسندهی چایِن و آراپاهو، در سال ۲۰۱۸ منتشر شد و بهسرعت بهعنوان یکی از آثار برجستهی ادبیات معاصر آمریکا شناخته شد. این رمان با ساختاری چندصدایی، به زندگی بومیان آمریکایی در شهر اوکلند، کالیفرنیا میپردازد و تصویری پیچیده و چندلایه از هویت، ریشهها و چالشهای آنان ارائه میدهد.
۱. پیشدرآمد: تاریخ خشونت و فراموشی
رمان با پیشدرآمدی تکاندهنده آغاز میشود که در آن اورنج بهصورت موجز و تأثیرگذار، تاریخچهی خشونت، استعمار و نسلکشی علیه بومیان آمریکا را مرور میکند. او نشان میدهد چگونه این تاریخ خونین، در حافظهی جمعی پاک شده و جای خود را به روایتهای تحریفشده داده است.
۲. شخصیتها: صدای بومیان شهری
رمان از دیدگاه دوازده شخصیت مختلف روایت میشود که هرکدام تجربهای منحصربهفرد از زندگی بهعنوان بومی آمریکایی در شهر دارند. از جمله:
تونی لونمن: جوانی با سندرم الکل جنینی که با لقب «دروم» شناخته میشود و درگیر نقشهای برای سرقت از مراسم پاووا است.
اورویل رد فدر: نوجوانی که از طریق اینترنت با فرهنگ بومی آشنا میشود و در جستجوی هویت خود است.
دنه آکسندین: مستندسازی که قصد دارد داستانهای بومیان شهری را ثبت کند.
جکی رد فدر: مشاور ترک اعتیاد که با گذشتهی پر از درد و رنج خود مواجه است.
۳. مراسم پاووا: نقطهی تلاقی سرنوشتها
تمامی شخصیتها بهنوعی در مراسم بزرگ پاووا در اوکلند گرد هم میآیند. این مراسم، که نمادی از اتحاد و بازگشت به ریشههاست، بهدلیل نقشهی سرقت، به فاجعهای خونین تبدیل میشود. این نقطهی اوج رمان، تلاقی دردها، امیدها و تراژدیهای شخصیتهاست.
۴. مضامین اصلی: هویت، تعلق و زخمهای تاریخی
اورنج در این رمان به مضامینی چون بحران هویت، احساس تعلق، تأثیرات استعمار، اعتیاد، خشونت خانگی و تلاش برای بازسازی فرهنگی میپردازد. او نشان میدهد که چگونه بومیان شهری، در میان دوگانگی فرهنگی و اجتماعی، برای یافتن جایگاه خود تلاش میکنند.
۵. سبک نگارش: چندصدایی و روایتهای درهمتنیده
رمان با استفاده از تکنیکهای روایی متنوع، از جمله دیدگاه اول، دوم و سوم شخص، و روایتهای غیرخطی، تصویری پیچیده و چندلایه از زندگی بومیان ارائه میدهد. این سبک نگارش، بهخوبی سردرگمی و پیچیدگی هویت بومیان شهری را منعکس میکند.
۶. استقبال و جوایز
«آنگاه که نیکو بودیم» با استقبال گستردهی منتقدان و خوانندگان مواجه شد و جوایز متعددی از جمله جایزهی بنیاد همینگوی/پن، جایزهی جان لئونارد و جایزهی کتاب اول مرکز داستان را دریافت کرد. این رمان همچنین نامزد نهایی جایزهی پولیتزر در سال ۲۰۱۹ بود.